In hoog tempo scheurt de in vrolijke kleuren gehulde chickenbus door de bergen. Ik zit op een bankje voor twee gepropt tussen een jong, verliefd stelletje en een gezette K’iche’ Maya vrouw in bonte klederdracht. Uit de radio schalt zwoel en drammerig “Te quiero wowoooow”, een nummer van Nigga dat je werkelijk overal in Guatemala hoort. Eén van de chauffeurs staat in de deuropening en roept en gebaart druk naar de mensen langs de kant van de weg. Als iemand wil meerijden dan stoppen we, soms kilometers niet, soms om de vijftig meter.
Vanochtend ben ik bij zonsopgang vertrokken uit Antigua en via Chimaltenango naar Xela gereisd. Daar heb ik in een hip café genoten van een heerlijk ontbijt en de voor vandaag laatste bus genomen richting Colombo.
Aangekomen bij mijn eindbestemming klautert de chauffeur het dak op, om mijn tas eraf te hijsen. Terwijl de bus wegrijdt, roept hij “hasta luego, amiga”, een gebaar dat mij vervult met trots. Plotseling omringd door stilte, sla ik vol spanning het dalende pad met grote stenen in. Na een kleine honderd meter zie ik een ijzeren hek met een bord: “Welcome to your house, Escuela de la Montaña”.
Ik wordt warm onthaald door Juliette, de coördinatrice van de school, die mij meteen een rondleiding geeft over het schoolterrein. Zij laat zien hoe het water gedestilleerd kan worden, hoe ik koffie kan zetten en ze wijst op het bord waar de lessen, lezingen en activiteiten op zijn aangegeven. Iedere middag krijg ik Spaanse les van Ani in de houten hutjes met rieten dak in de tuin van de school. Ik eet dagelijks mijn “desayuno”, “almuerzo” en “cena” bij de familie van Elsa in Fátima.
Het geld dat ik voor de lessen en het verblijf heb betaald, komt volledig ten gunste van de nabijgelegen dorpjes Fátima en Nuevo San José. De bewoners hebben jarenlang gevochten om loon te ontvangen voor hun werk op de koffieplantages (“finca’s”). Nu wordt er hard gewerkt aan de opbouw van de dorpen.
Terwijl we langs de bananenbomen en de “Mayan sauna” lopen, raadt Juliette me af om alleen over straat te gaan als het donker is. Als ik het verderop gelegen dorpje Domingo wil bezoeken, kan ik één van de honden meenemen. Kado’s die ik heb meegenomen voor mijn familie zal de school met kerst onder de families verdelen, om onderlinge jaloezie te voorkomen. Dan vertrekt zij met de anderen om de opening van de nieuwe “Casa de salud” bij te wonen. De regen komt inmiddels met bakken uit de hemel en onder het genot van een kopje koffie lees ik het boekje voor “nuevo estudiantes”.
’s Avonds hang ik met andere studenten uit Canada, Zweden en Duitsland op de veranda en luister zonder cynisme naar hun hippie-idealen. En terwijl ik de sterrenhemel in mij opneem, hoop ik dat deze week langer zal duren dan de nu al spaarzame dagen die mij nog resten.
