“Best gek, zo met al die vrouwen bij elkaar,” zegt een meisje achter mij. Aangekomen op het Westergasterrein voor een bezoek aan het Women Inc Festival 2010, ben ik snel in de eerste de beste rij gaan staan. Er staat veel interessants op het programma, zoals netwerkclinics, een workshop Arabisch koken, muziek (o.a. Lisa Lois) en cabaret (Sanne Wallis de Vries). De bonte rij vrouwen blijkt mij te leiden naar de voorstelling “Beperkt Houdbaar” van het multiculturele productiehuis MC.
“Beperkt Houdbaar” is geïnspireerd op de gelijknamige documentaire van Sunny Bergman uit 2007. Deze documentaire maakte destijds een heftig debat los over het schoonheidsideaal, de rol van de media en de mogelijke grenzen van lichaamsverfraaiing. Schrijfster Mariëlle van Sauers en regisseuse Marjorie Boston brengen nu een voorstelling waarin zes vrouwen van verschillende generaties en culturen in monologen en met muziek, dans en camera laten zien hoe zij hun uiterlijk beleven.
Kipfiletjes onder de armen, rimpels, magere ledematen, flubberbillen, alles komt voorbij. In een spierwit ziekenhuis-decor spreken Bo Bojoh, Wandana Biekram en Senna Gourdou in corrigerend ondergoed het publiek toe, als verwarde patiënten die lijken te herstellen van hun verstoorde zelfbeeld. De mooie actrices Marit van Bohemen en Isabel Berenos laten zien dat ook zij een “afwijkend” lichaam hebben. En zo ontdekt de toeschouwer gaandeweg dat iedere vrouw eigenlijk een volledig uniek lijf en gezicht heeft.
Zo nu en dan betrekken de actrices het publiek bij de voorstelling, met vragen als “Heb je al rimpels?”. De beleving van het eigen uiterlijk zit bij de ondervraagde dames wel goed. Wanneer hen wordt gevraagd of zij zichzelf mooi vinden, antwoorden de vrouwen trots en zelfbewust “Ja”. Het is op dit soort momenten dat de voorstelling echt tot leven komt. Het deel waarin Jetty Mathurin, de oudste en meest wijze van het stel, vertelt dat alle tekenen van verval haar dierbaar zijn, raakt mij het meest. Voor mij het ultieme bewijs dat vrouwen helemaal niet beperkt houdbaar zijn.
Na afloop van de voorstelling vraag ik me af wat mijn antwoord zou zijn op de vraag of ik mezelf mooi vind. Waarschijnlijk zou ik hebben gezegd: “als ik me happy voel van binnen, voel ik me mooi van buiten.” Waarmee ik, denk ik, de kern van de voorstelling raak.
