Vol verwachting kijkt Juan, de jongste jongen uit het gezin van mijn Guatemalteekse gastfamilie, mij aan. Hij is gewend dat ik bij iedere maaltijd met de familie, een boek meeneem uit de schoolbibliotheek van de Escuela de la montaña waar ik verblijf. Ik dacht dat hij daar niet veel waarde aan hechtte, maar het tegendeel blijkt waar.
Met stuurse blik neemt hij geen genoegen met mijn gestamel, dat ik dit maal geen tijd had om een boek uit te zoeken. Snel ren ik daarom in de tropische regen over het modderige stenenpad terug naar de school. Ik gris een boek uit de kast en lever die af bij de kleine Guatemalteek. Tevreden gaat Juan met het boek op bed liggen, om vervolgens volledig op te gaan in het prentenboek over Spaans pratende, Europese konijnen.
Fantastisch om te zien dat deze telg uit een arm gezin in de hooglanden van Guatemala zo geniet van het ‘lezen’. Zijn oudere broer banjert af en toe het stenen huisje binnen om trots te laten zien dat hij het lezen al lang beheerst. De kinderen komen slim op mij over en ik hoop dat zij de kans zullen krijgen om zich door voldoende onderwijs aan hun povere bestaan te ontworstelen.
Ik geniet erg van de omgang met de kinderen in de dorpjes Fátima en Nuevo San José. Ze zijn zo ontwapenend en direct. ’s Avonds help ik bij de Noche Cultural, zing liedjes met de kinderen en doe spelletjes met hen. Het doet mij beseffen hoe leuk ik het vind om met kinderen om te gaan en hen dingen te leren. Hun gedachten en reacties zijn vaak zo spontaan, origineel en ontwapenend. Het liefst oefen ik eindeloos woordjes met ze of lees ik hen voor.
Zal ik straks terug in Nederland dan toch beginnen aan de verkorte deeltijdopleiding aan de Pabo? In mijn werk als jurist vond ik het vakinhoudelijk opleiden van andere medewerkers ook altijd het leukst. En hoe vaak heb ik in Nederland niet nagedacht over deze carrièreswitch? Als ik de meesters en juffen buiten op het schoolplein zag staan. Als ik de tekeningen op de ramen van lokalen bekeek. Als ik de enthousiaste verhalen van mijn zus, die ook Pabo heeft gedaan, hoorde. Als ik mijn creativiteit en interesse in sociaal gedrag niet kwijt kon in mijn juridische baan.
Na afloop van de Noche Cultural deel ik op de veranda mijn gedachten met Robert, een Zweed met grote tatoeages over zijn hele lichaam. Als ik uitleg dat ik het zo eng vind om de stap te wagen, zegt hij gedecideerd dat hij vindt dat ik het moet proberen. “Waarom?” vraag ik hem onzeker. Hij zegt dat mijn ogen beginnen te glanzen als ik erover praat. Dat ik niet over het plan praat alsof ik het eng vind, maar alsof ik het spannend vind.
Nog diezelfde avond stuur ik een e-mail naar de opleidingscoördinator van de verkorte deeltijdopleiding aan de Educatieve Hogeschool in Amsterdam. Met de vraag of ik me nog in kan schrijven voor het al lopende schooljaar.
